Fidel Castro: CUBA KHÔNG CẦN NHỮNG MÓN QUÀ CỦA CHỦ NGHĨA ĐẾ QUỐC

Lời dẫn: Chị Huỳnh Mai Thảo, một người Việt hiện đang học tập tại Cuba vừa thông tin cho chúng tôi: Ngày 28 tháng Ba năm 2016, trên báo Granma.cu- Cơ quan của Đảng Cộng sản Cuba- đăng bài viết với tựa đề “El hermano Obama” – Dịch: “Người anh em Obama” của Lãnh tụ Cách mạng Cuba Fidel Castro Ruz nhân chuyễn thăm Cuba gần đây của Tổng thống Hoa Kỳ Barack Obama đến đảo quốc này. Trong bài báo này, ngay dòng đầu tiên, Fidel Castro nhấn mạnh: “No necesitamos que el imperio nos regale nada!” Dịch: “Chúng tôi không cần những món quà của chủ nghĩa đế quốc!”.

Dưới đây, Google.tienlang đăng nguyên bản tiếng Tây Ban Nha từ bài báo trên báo Granma.cu và phần tóm lược những ý chính trong bài của chị Huỳnh Mai Thảo- hiện là sinh viên đang học tập tại Cuba vừa gửi về.

*************************************

Artículo de Fidel

El hermano Obama

No necesitamos que el imperio nos regale nada. Nuestros esfuerzos serán legales y pacíficos, porque es nuestro compromiso con la paz y la fraternidad de todos los seres humanos que vivimos en este planeta

Autor: Fidel Castro Ruz | internet@granma.cu

28 de marzo de 2016 01:03:16

Los reyes de España nos trajeron a los conquistadores y dueños, cuyas huellas quedaron en los hatos circulares de tierra asignados a los buscadores de oro en las arenas de los ríos, una forma abusiva y bochornosa de explotación cuyos vestigios se pueden divisar desde el aire en muchos lugares del país.

El turismo hoy, en gran parte, consiste en mostrar las delicias de los paisajes y saborear las exquisiteces alimentarias de nuestros mares, y siempre que se comparta con el capital privado de las grandes corporaciones extranjeras, cuyas ganancias si no alcanzan los miles de millones de dólares per cápita no son dignas de atención alguna.

Ya que me vi obligado a mencionar el tema, debo añadir, principalmente para los jóvenes, que pocas personas se percatan de la importancia de tal condición en este momento singular de la historia humana. No diré que el tiempo se ha perdido, pero no vacilo en afirmar que no estamos suficientemente informados, ni ustedes ni nosotros, de los conocimientos y las conciencias que debiéramos tener para enfrentar las realidades que nos desafían. Lo primero a tomar en cuenta es que nuestras vidas son una fracción histórica de segundo, que hay que compartir además con las necesidades vitales de todo ser humano. Una de las características de este es la tendencia a la sobrevaloración de su papel, lo cual contrasta por otro lado con el número extraordinario de personas que encarnan los sueños más elevados.

Nadie, sin embargo, es bueno o es malo por sí mismo. Ninguno de nosotros está diseñado para el papel que debe asumir en la sociedad revolucionaria. En parte, los cubanos tuvimos el privilegio de contar con el ejemplo de José Martí. Me pregunto incluso si tenía que caer o no en Dos Ríos, cuando dijo “para mí es hora”, y cargó contra las fuerzas españolas atrincheradas en una sólida línea de fuego. No quería regresar a Estados Unidos y no había quién lo hiciera regresar. Alguien arrancó algunas hojas de su diario. ¿Quién cargó con esa pérfida culpa, que fue sin duda obra de algún intriganteinescrupuloso? Se conocen diferencias entre los Jefes, pero jamás indisciplinas. “Quien intente apropiarse de Cuba recogerá el polvo de su suelo anegado en sangre, si no perece en la lucha”, declaró el glorioso líder negro Antonio Maceo. Se reconoce igualmente en Máximo Gómez, el jefe militar más disciplinado y discreto de nuestra historia.

Mirándolo desde otro ángulo, cómo no admirarse de la indignación de Bonifacio Byrne cuando, desde la distante embarcación que lo traía de regreso a Cuba, al divisar otra bandera junto a la de la estrella solitaria, declaró: “Mi bandera es aquella que no ha sido jamás mercenaria…”, para añadir de inmediato una de las más bellas frases que escuché nunca: “Si deshecha en menudos pedazos llega a ser mi bandera algún día… ¡nuestros muertos alzando los brazos la sabrán defender todavía!...”. Tampoco olvidaré las encendidas palabras de Camilo Cienfuegos aquella noche, cuando a varias decenas de metros bazucas y ametralladoras de origen norteamericano, en manos contrarrevolucionarias, apuntaban hacia la terraza donde estábamos parados. Obama había nacido en agosto de 1961, como él mismo explicó. Más de medio siglo transcurriría desde aquel momento.

Veamos sin embargo cómo piensa hoy nuestro ilustre visitante:

“Vine aquí para dejar atrás los últimos vestigios de la guerra fría en las Américas. Vine aquí extendiendo la mano de amistad al pueblo cubano”.

De inmediato un diluvio de conceptos, enteramente novedosos para la mayoría de nosotros:

“Ambos vivimos en un nuevo mundo colonizado por europeos”. Prosiguió el Presidente norteamericano. “Cuba, al igual que Estados Unidos, fue constituida por esclavos traídos de África; al igual que Estados Unidos, el pueblo cubano tiene herencias en esclavos y esclavistas”.

Las poblaciones nativas no existen para nada en la mente de Obama. Tampoco dice que la discriminación racial fue barrida por la Revolución; que el retiro y el salario de todos los cubanos fueron decretados por esta antes de que el señor Barack Obama cumpliera 10 años. La odiosa costumbre burguesa y racista de contratar esbirros para que los ciudadanos negros fuesen expulsados de centros de recreación fue barrida por la Revolución Cubana. Esta pasaría a la historia por la batalla que libró en Angola contra el apartheid, poniendo fin a la presencia de armas nucleares en un continente de más de mil millones de habitantes. No era ese el objetivo de nuestra solidaridad, sino ayudar a los pueblos de Angola, Mozambique, Guinea Bissau y otros del dominio colonial fascista de Portugal.

En 1961, apenas dos años y tres meses después del Triunfo de la Revolución, una fuerza mercenaria con cañones e infantería blindada, equipada con aviones, fue entrenada y acompañada por buques de guerra y portaviones de Estados Unidos, atacando por sorpresa a nuestro país. Nada podrá justificar aquel alevoso ataque que costó a nuestro país cientos de bajas entre muertos y heridos. De la brigada de asalto proyanki, en ninguna parte consta que se hubiese podido evacuar un solo mercenario. Aviones yankis de combate fueron presentados ante Naciones Unidas como equipos cubanos sublevados.

Es de sobra conocida la experiencia militar y el poderío de ese país. En África creyeron igualmente que la Cuba revolucionaria sería puesta fácilmente fuera de combate. El ataque por el Sur de Angola por parte de las brigadas motorizadas de Sudáfrica racista los lleva hasta las proximidades de Luanda, la capital de este país. Ahí se inicia una lucha que se prolongó no menos de 15 años. No hablaría siquiera de esto, a menos que tuviera el deber elemental de responder al discurso de Obama en el Gran Teatro de La Habana Alicia Alonso.

No intentaré tampoco dar detalles, solo enfatizar que allí se escribió una página honrosa de la lucha por la liberación del ser humano. De cierta forma yo deseaba que la conducta de Obama fuese correcta. Su origen humilde y su inteligencia natural eran evidentes. Mandela estaba preso de por vida y se había convertido en un gigante de la lucha por la dignidad humana. Un día llegó a mis manos una copia del libro en que se narra parte de la vida de Mandela y ¡oh, sorpresa!: estaba prologado por Barack Obama. Lo ojeé rápidamente. Era increíble el tamaño de la minúscula letra de Mandela precisando datos. Vale la pena haber conocido hombres como aquel.

Sobre el episodio de Sudáfrica debo señalar otra experiencia. Yo estaba realmente interesado en conocer más detalles sobre la forma en que los sudafricanos habían adquirido las armas nucleares. Solo tenía la información muy precisa de que no pasaban de 10 o 12 bombas. Una fuente segura sería el profesor e investigador Piero Gleijeses, quien había redactado el texto de “Misiones en conflicto: La Habana, Washington y África 1959-1976”; un trabajo excelente. Yo sabía que él era la fuente más segura de lo ocurrido y así se lo comuniqué; me respondió que él no había hablado más del asunto, porque en el texto había respondido a las preguntas del compañero Jorge Risquet, quien había sido embajador o colaborador cubano en Angola, muy amigo suyo. Localicé a Risquet; ya en otras importantes ocupaciones estaba terminando un curso del que le faltaban varias semanas. Esa tarea coincidió con un viaje bastante reciente de Piero a nuestro país; le había advertido a este que Risquet tenía ya algunos años y su salud no era óptima. A los pocos días ocurrió lo que yo temía. Risquet empeoró y falleció. Cuando Piero llegó no había nada que hacer excepto promesas, pero ya yo había logrado información sobre lo que se relacionaba con esa arma y la ayuda que Sudáfrica racista había recibido de Reagan e Israel.

No sé qué tendrá que decir ahora Obama sobre esta historia. Ignoro qué sabía o no, aunque es muy dudoso que no supiera absolutamente nada. Mi modesta sugerencia es que reflexione y no trate ahora de elaborar teorías sobre la política cubana.

Hay una cuestión importante:

Obama pronunció un discurso en el que utiliza las palabras más almibaradas para expresar: “Es hora ya de olvidarnos del pasado, dejemos el pasado, miremos el futuro, mirémoslo juntos, un futuro de esperanza. Y no va a ser fácil, va a haber retos, y a esos vamos a darle tiempo; pero mi estadía aquí me da más esperanzas de lo que podemos hacer juntos como amigos, como familia, como vecinos, juntos”.

Se supone que cada uno de nosotros corría el riesgo de un infarto al escuchar estas palabras del Presidente de Estados Unidos. Tras un bloqueo despiadado que ha durado ya casi 60 años, ¿y los que han muerto en los ataques mercenarios a barcos y puertos cubanos, un avión de línea repleto de pasajeros hecho estallar en pleno vuelo, invasiones mercenarias, múltiples actos de violencia y de fuerza?

Nadie se haga la ilusión de que el pueblo de este noble y abnegado país renunciará a la gloria y los derechos, y a la riqueza espiritual que ha ganado con el desarrollo de la educación, la ciencia y la cultura.

Advierto además que somos capaces de producir los alimentos y las riquezas materiales que necesitamos con el esfuerzo y la inteligencia de nuestro pueblo. No necesitamos que el imperio nos regale nada. Nuestros esfuerzos serán legales y pacíficos, porque es nuestro compromiso con la paz y la fraternidad de todos los seres humanos que vivimos en este planeta.

Fidel Castro Ruz

 Marzo 27 de 2016

  10 y 25 p.m.

http://www.granma.cu/reflexiones-fidel/2016-03-28/el-hermano-obama-28-03-2016-01-03-16

======================

Người anh em Obama


Ngay dòng đầu tiên, Fidel Castro nhấn mạnh: “No necesitamos que el imperio nos regale nada!” Dịch: “Chúng tôi không cần những món quà của chủ nghĩa đế quốc!” Trong bài, Lãnh tụ Cách mạng kính yêu Fidel Castro trích dẫn lời phát biểu của ông Obama rằng "giờ đây, sự có mặt của tôi tại đây để khẳng định dấu chấm hết sự đối đầu trong cuộc chiến tranh lạnh suốt 60 năm qua, giờ đây là lúc để chúng ta bỏ lại quá khứ ở phía sau", rằng "Tôi đến đây mở rộng cánh tay hữu nghị với nhân dân Cuba ", rằng giờ đây, công dân hai nước sẽ thành "anh em một nhà, những người hàng xóm tốt của nhau....". Lãnh tụ Cách mạng Cuba bình luận: "Tôi hình dung rằng bất kỳ ai trong số người dân Cuba chúng ta cũng có nguy cơ bị đau tim khi nghe những lời đường mật này từ tổng thống Mỹ".
Fidel Castro đã chỉ ra rằng những lời Obama nói ra thật “sáo rỗng”, “trơn tuột”! Dù Cuba không hề làm phương hại đến Mỹ nhưng Mỹ đã đơn phương thực thi chính sách tàn nhẫn cấm vận, phong tỏa Cuba trong gần 60 năm! Chính Mỹ đã tạo ra sự kiện Vịnh Con Lợn để lấy cớ tấn công Cuba hy vọng bóp chết cuộc Cách mạng khi còn non trẻ, giết hại hàng trăm người dân Cuba; Chính Mỹ cũng nuôi dưỡng các tổ chức phản động người Cuba lưu vong, cung cấp vũ khí tiền bạc cho họ, biến họ thành những tên lính đánh thuê nhằm gây rối cuộc sống của người dân trong nước… cùng nhiều hành vi bạo lực, thù địch khác mà Mỹ tiến hành trong suốt gần 60 năm qua.

Trong bài phát biểu của mình, Tổng thống Mỹ nói tiếp: “Cuba và Hoa Kỳ có những nét tương đồng. Cũng như Hoa Kỳ, Cuba cũng được xây dựng bởi bàn tay của những người nô lệ được đưa đến từ châu Phi.” Tuy vậy, Fidel Castro chỉ ra rằng Tổng thống Mỹ đã quên chưa nói: Chính nhờ cuộc Cách mạng ở Cuba khiến chủ nghĩa phân biệt chủng tộc ở Quốc đảo này đã bị chôn vùi từ lúc “người anh em” Obama vừa tròn 10 tuổi. Tất cả người dân Cuba, không phân biệt màu da, đều bình đẳng, đều được hưởng tất cả mọi chế độ đãi ngộ như nhau: Cơ hội học hành miễn phí, tìm kiếm việc làm, chế độ chăm sốc y tế miễn phí, chế độ lương bổng, chế độ hưu trí… như nhau. Còn ở Mỹ? Trong tâm trí của “người anh em” Obama và giới cầm quyền Mỹ nói chung dường như không có chỗ đứng của những người nhập cư từ châu Phi và đặc biệt, những người bản địa da đỏ.

Theo Fidel Castro, người dân Cuba vui mừng vì cuối cùng, Chính quyền Mỹ cũng phải từ bỏ chính sách thù địch, cấm vận dã man đối với Cuba. Cuba cũng sẵn sàng chào đón những doanh nhân Mỹ đến làm ăn tại Cuba. Nhưng, tất cả những ai toan tính “chinh phục” Cuba chắc chắn sẽ nhận được kết quả cay đắng, bi thảm. 

Fidel Castro viết tiếp: "Chớ có ai ảo tưởng rằng một đất nước cao thượng và vị tha như Cuba này sẽ từ bỏ vinh quang và quyền lợi của mình. Cuba không cần những món quà của chủ nghĩa đế quốc. Cũng nói thêm: Cuba có đủ khả năng sản xuất thực phẩm và của cải vật chất mà chúng ta cần bằng sự lao động và trí tuệ của nhân dân chúng ta".

Ông nói thêm với ông Obama: "Gợi ý khiêm tốn của tôi là ông hãy suy ngẫm và chớ có cố gắng triển khai các học thuyết chính trị đối với Cuba".

Huỳnh Mai Thảo 
================ 

Mời xem bài liên quan:

1. NGƯỜI MỸ NÓI VỀ NHÂN QUYỀN MỸ VÀ NHÂN QUYỀN CUBA

2. Ý NGHĨA THỰC SỰ CỦA VIỆC MỸ GỠ BỎ BAO VÂY CẤM VẬN CUBA

3. Fidel Castro: CUBA KHÔNG CẦN NHỮNG MÓN QUÀ CỦA CHỦ NGHĨA ĐẾ QUỐC

4. Viva Cuba! Viva Fidel!